από την Άρια Σωκράτους. Βρισκόμουν και πάλι στο γυάλινο και απρόσωπο γραφείο μου. Όλα εδώ μέσα μου θυμίζουν εκείνες τις άψυχες κούκλες με τα γυάλινα μάτια που μου έκανε δώρο ο μπαμπάς κάθε Χριστούγεννα. Το μοναδικό πλεονέκτημα του που απολάμβανα τις σπάνιες φορές που η διάθεση μου βρισκόταν σε ανεκτά…

από την Άρια Σωκράτους Άκουσε το κλειδί στην πόρτα. Ήταν εκείνος. Οι βηματισμοί του ήταν αργοί, νωχελικοί όπως πάντα. Τον άκουσε να βήχει και στη συνέχεια να φωνάζει το όνομα της. Ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική της στήλη. Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν. Δεν ήθελε να τον δει. Φοβόταν….

από την Άρια Σωκράτους. «Δεν με θέλει Ντόροθι. Η κόρη μου με μισεί. Είδα το μίσος και την οργή στα μάτια της. Ένας ξένος είμαι γι’αυτήν. Ένας απεχθής ξένος που σιχαίνεται. Έχασα το παιδί μου, Θέε μου. Το έχασα για πάντα». Ήταν καθισμένος στο τραπέζι της κουζίνας κρατώντας με απελπισία…

από την Άρια Σωκράτους. Το μυθιστόρημα του ήταν επιτέλους έτοιμο. Μετά από κόπους, ξενύχτια και αδιάκοπες αναλαμπές της έμπνευσης που διήρκησαν δύο χρόνια και πέντε μήνες, οι ιδέες του είχαν μετουσιωθεί σε έργο πεντακοσίων εβδομηνταέξι σελίδων. Το βιβλίο αυτό ήταν ένα κομμάτι από την ψυχή του, ένας άλλος εαυτός που…

από την Άρια Σωκράτους. Ένιωσε ξανά εκείνο τον ακανόνιστο κτύπο να πάλλεται μέσα στο στήθος της και την γνωστή σκοτοδίνη να περιορίζει το οπτικό της πεδίο. Έτρεξε αμέσως να ανοίξει την πόρτα για να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα. Κάθε φορά που την καταλάμβανε μια παρόμοια κρίση, αισθανόταν πως αν παρέμενε…

από την Άρια Σωκράτους. Ένιωσε ξανά εκείνο τον ακανόνιστο κτύπο να πάλλεται μέσα στο στήθος της και την γνωστή σκοτοδίνη να περιορίζει το οπτικό της πεδίο. Έτρεξε αμέσως να ανοίξει την πόρτα για να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα. Κάθε φορά που την καταλάμβανε μια παρόμοια κρίση, αισθανόταν πως αν παρέμενε…

Η συνάντηση με την Λέσλι ήταν κάθαρση για τη ψυχή της. Ένιωσε ξαφνικά πολύ  ανάλαφρη σαν να είχε αποτινάξει από μέσα της ασήκωτα βάρη πόνου και οδύνης. Τα μηνίγγια της έκαιγαν και τα μάτια της ήταν κατακόκκινα από το κλάμα. Η όψη της ήταν ελεεινή και αν την έβλεπε κάποιος…

Η εικόνα της πανέμορφης μελαχρινής με τα αμυγδαλωτά γαλάζια μάτια που τον κοιτούσαν εξεταστικά δίνοντας του την αίσθηση ότι διείσδυαν στα άδυτα της ψυχής του, στριφογύριζε αδιάκοπα μέσα στο κουρασμένο του μυαλό. Μα τι στο καλό είχε πάθει; Είχε μαγευτεί από μια παντελώς άγνωστη προς αυτόν γυναίκα λες και ήταν…