Η εικόνα της πανέμορφης μελαχρινής με τα αμυγδαλωτά γαλάζια μάτια που τον κοιτούσαν εξεταστικά δίνοντας του την αίσθηση ότι διείσδυαν στα άδυτα της ψυχής του, στριφογύριζε αδιάκοπα μέσα στο κουρασμένο του μυαλό. Μα τι στο καλό είχε πάθει; Είχε μαγευτεί από μια παντελώς άγνωστη προς αυτόν γυναίκα λες και ήταν…

από την Άρια Σωκράτους. «Διαταραχή πανικού» ήταν το επίσημο πόρισμα των ειδικών για την περίπτωσή της. Καθόλου δεν την ενδιέφεραν οι ιατρικές ορολογίες που ακούγονταν τόσο ψυχρές, απρόσωπες και κάποτε ακαταλαβίστικες. Το μόνο που την ένοιαζε είναι πως όποτε την έπιανε αυτή η απαίσια κρίση, έχανε τον κόσμο γύρω της…

από την Άρια Σωκράτους. Ποτέ δεν περίμενε ότι θα γυρνούσε πίσω στην πόλη της Wilmington. Όταν είχε φύγει τότε αρκετά χρόνια πριν, είχε δώσει όρκο πως δεν θα ξαναγυρνούσε ποτέ στη ζωή της. Τελικά οι αφορισμοί δεν έπρεπε ποτέ να είναι απόλυτοι, για την ακρίβεια δεν θα έπρεπε να έχουν…

από την Άρια Σωκράτους. «Αντώνη, ο Αλέξης δεν απαντά στα τηλεφωνήματα μου. Είναι η τρίτη μέρα που δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του. Άρχισα να ανησυχώ πάρα πολύ. Κάτι κακό συνέβη στο παιδί μου, να μου το θυμηθείς.» «Σταμάτα βρε Μαίρη με τις ανησυχίες και τις δεισιδαιμονίες σου. Μην ξεχνάς…

από την Άρια Σωκράτους. Αν υπήρχε κάτι το οποίο σιχαινόμουν περισσότερο στους ανθρώπους, αυτό ήταν η επαναλαμβανόμενη και αυθάδικη ασυνέπεια τους. Άπειρες φορές είχα αρνηθεί κατηγορηματικά να συνεργαστώ με συγγραφείς που είχαν ιδιοφυή γραφή και ασυνεπή συμπεριφορά. Η αυθάδεια και η ασυνέπεια ήταν κόκκινο πανί για μένα. Το ίδιο συνέβαινε…