« Η πρόζα είναι αρχιτεκτονική, όχι εσωτερική διακόσμηση», είχε δηλώσει κάποτε ο Χέμινγουέι. Ο Αλέξης πάντοτε  ενστερνιζόταν αυτή την άποψη κι επιτέλους έφτασε η πολυπόθητη στιγμή της δικαίωσης. Πάντοτε θεωρούσε τη γραφή ως ένα έργο τέχνης και το οργανόγραμμα με τα κεφάλαια και τις σκηνές του μυθιστορήματος ως αρχιτεκτονικό προσχέδιο….

από την Άρια Σωκράτους. Έξω έβρεχε μανιωδώς. Τα έβαλε με τον εαυτό της που δεν πρόλαβε να μαζέψει τα αντικείμενα που βρίσκονταν στο εξωτερικό μέρος του μαγαζιού. Αυτή η μανία της να μην ελέγχει ποτέ το μετεωρολογικό δελτίο ούτε να δίνει σημασία στα σημάδια του καιρού ήταν άκρως εκνευριστική κι…

Ένιωσε ξανά εκείνο τον ακανόνιστο κτύπο να πάλλεται μέσα στο στήθος της και την γνωστή σκοτοδίνη να περιορίζει το οπτικό της πεδίο. Έτρεξε αμέσως να ανοίξει την πόρτα για να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα. Κάθε φορά που την καταλάμβανε μια παρόμοια κρίση, αισθανόταν πως αν παρέμενε έστω και για ένα…

από την Άρια Σωκράτους. Ο παρατεταμένος ήχος του τηλεφώνου τον έβγαλε βίαια από τις σκέψεις του και ξεστομίζοντας μία βρισιά έκλεισε θυμωμένα τον υπολογιστή. Εξοργιζόταν κάθε φορά που ανεξέλεγκτοι εξωτερικοί παράγονντες τον εμπόδιζαν να συγκεντρώσει και να καταγράψει τις σκέψεις του. Ακόμα δεν ήξερε που θα τον οδηγούσε το μυθιστόρημα…

«Τζέημς, με αηδιάζεις όσο ποτέ δεν με αηδίασε κανείς. Κάνε μου τη χάρη και βγες έξω αμέσως τώρα πριν με πιάσει η υστερία και σε πετάξω έξω με τις κλωτσιές από εδώ μέσα. Α, και κάτι τελευταίο χρυσέ μου. Από αυτή τη στιγμή παύω να είμαι η ατζέντης σου. Θα…

από την Άρια Σωκράτους. Βρισκόμουν και πάλι στο γυάλινο και απρόσωπο γραφείο μου. Όλα εδώ μέσα μου θυμίζουν εκείνες τις άψυχες κούκλες με τα γυάλινα μάτια που μου έκανε δώρο ο μπαμπάς κάθε Χριστούγεννα. Το μοναδικό πλεονέκτημα του που απολάμβανα τις σπάνιες φορές που η διάθεση μου βρισκόταν σε ανεκτά…

από την Άρια Σωκράτους Άκουσε το κλειδί στην πόρτα. Ήταν εκείνος. Οι βηματισμοί του ήταν αργοί, νωχελικοί όπως πάντα. Τον άκουσε να βήχει και στη συνέχεια να φωνάζει το όνομα της. Ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική της στήλη. Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν. Δεν ήθελε να τον δει. Φοβόταν….

από την Άρια Σωκράτους. «Δεν με θέλει Ντόροθι. Η κόρη μου με μισεί. Είδα το μίσος και την οργή στα μάτια της. Ένας ξένος είμαι γι’αυτήν. Ένας απεχθής ξένος που σιχαίνεται. Έχασα το παιδί μου, Θέε μου. Το έχασα για πάντα». Ήταν καθισμένος στο τραπέζι της κουζίνας κρατώντας με απελπισία…

από την Άρια Σωκράτους. Το μυθιστόρημα του ήταν επιτέλους έτοιμο. Μετά από κόπους, ξενύχτια και αδιάκοπες αναλαμπές της έμπνευσης που διήρκησαν δύο χρόνια και πέντε μήνες, οι ιδέες του είχαν μετουσιωθεί σε έργο πεντακοσίων εβδομηνταέξι σελίδων. Το βιβλίο αυτό ήταν ένα κομμάτι από την ψυχή του, ένας άλλος εαυτός που…