από την Μάρθα Πατλάκουτζα.             «Στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης», είναι μια ποιητική αποτύπωση μιας κατάστασης γνώριμης σε όλους: «τα μυστικά μου κι εγώ» ή «τι έχω κάνει πίσω από την πλάτη σου».             Περιλαμβάνει όλα εκείνα που ποτέ δε θέλαμε να αντιμετωπίσουμε κατάμουτρα, που λέμε πως έχουμε μετανιώσει αλλά…

από την Μάρθα Πατλάκουτζα. Φθινόπωρο 1940 «Και πάλι Οκτώβρης! Πόσο τον τρέμω…» ψελλίζει η Μερτζανή. «Οκτώβρης ήταν και τότες που είχαμε φύγει από τη Θράκη. Αχ, ρίζα μου και δάκρυ μου!» δακρύζει η φωνή της μέσα της.  «Πόσο ψεύτρα είσαι παλιοζωή. Τάζεις λαγούς με πετραχήλια. Αμ κι εμείς οι έρμοι…

από τη Μάρθα Πατλάκουτζα «Να πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα», «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο» και πολλά άλλα κλισέ στόλισαν ανά καιρούς τα ψυχολογικά μου τραύματα. Τίποτα νέο, τίποτα ασυνήθιστο.             Σημάδια των καιρών, θα πουν οι Κασσάνδρες που ονειρεύονται τη μελαγχολία ως κομμάτι της καθημερινότητάς τους….

από τη Μάρθα Πατλάκουτζα           Δίνεις πολύ σημασία…, σχολίασαν με σκεπτική διάθεση, ίσως και με μια ιδέα επίκρισης. Κι εκείνη τη στιγμή αναρωτιέσαι ποιο ζύγι να βάλεις στην προσοχή, αυτό των πόθων ή του καθωσπρεπισμού.           Τι σημασία έχει ο άλλος άνθρωπος;           Ποια η σημασία όσων έχεις πει;          …

από τη Μάρθα Πατλάκουτζα           Μια λέξη που από μόνη της μιλάει στην κάθε στιγμή σου. Μπορεί να γίνει η θάλασσα και ο ουρανός σου, εκείνο το ταξίδι της ζωής σου που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.           Κάποιοι μη μπορώντας να κατανοήσουν την αίσθηση της πληρότητας θα σε αποκαλούσαν…

από την Μάρθα Πατλάκουτζα. Κάτι παλιό, κάτι τόσο γνώριμο όσο η ίδια η ύπαρξή σου παραδομένο στη φθορά του χρόνου, σίγουρα δε σε κάνει να χαμογελάς. Κάθε ρυτίδα, κάθε σκουριά της ψυχής σου είναι και μια απόδειξη πως υπήρξες. Μια απόδειξη που θέλει να πείσει αποκλειστικά και μόνον εσένα.          …

από την Μάρθα Πατλάκουτζα. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά σε αυτή τη ζωή πως είναι άτρωτος στην αγάπη;  Τι τρέχει με κείνο το κορίτσι; Τι τρέχει με κείνο το αγόρι; αναρωτιούνται οι μανάδες μόλις βλέπουν στα βλαστάρια τους πως η φύση ξύπνησε μέσα τους εκείνο το ένστικτο που μπορεί…

από την Μάρθα Πατλάκουτζα.   Κάπου, κάποτε ζούσε μια ψυχή. Όπως όλες οι ψυχές είχε όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες μα κυρίως πείσμα και πίστη πως θα νικούσε κάθε δαίμονα που θα της έκοβε την πορεία. Έτσι, στην αρχή διστακτικά κι έπειτα με μεγαλύτερο θάρρος πήρε τις λέξεις και τις έκαμε φτερά….