από τη Μάρθα Πατλάκουτζα           Δίνεις πολύ σημασία…, σχολίασαν με σκεπτική διάθεση, ίσως και με μια ιδέα επίκρισης. Κι εκείνη τη στιγμή αναρωτιέσαι ποιο ζύγι να βάλεις στην προσοχή, αυτό των πόθων ή του καθωσπρεπισμού.           Τι σημασία έχει ο άλλος άνθρωπος;           Ποια η σημασία όσων έχεις πει;          …

από τη Μάρθα Πατλάκουτζα           Μια λέξη που από μόνη της μιλάει στην κάθε στιγμή σου. Μπορεί να γίνει η θάλασσα και ο ουρανός σου, εκείνο το ταξίδι της ζωής σου που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.           Κάποιοι μη μπορώντας να κατανοήσουν την αίσθηση της πληρότητας θα σε αποκαλούσαν…

από την Μάρθα Πατλάκουτζα. Κάτι παλιό, κάτι τόσο γνώριμο όσο η ίδια η ύπαρξή σου παραδομένο στη φθορά του χρόνου, σίγουρα δε σε κάνει να χαμογελάς. Κάθε ρυτίδα, κάθε σκουριά της ψυχής σου είναι και μια απόδειξη πως υπήρξες. Μια απόδειξη που θέλει να πείσει αποκλειστικά και μόνον εσένα.          …

από την Μάρθα Πατλάκουτζα. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά σε αυτή τη ζωή πως είναι άτρωτος στην αγάπη;  Τι τρέχει με κείνο το κορίτσι; Τι τρέχει με κείνο το αγόρι; αναρωτιούνται οι μανάδες μόλις βλέπουν στα βλαστάρια τους πως η φύση ξύπνησε μέσα τους εκείνο το ένστικτο που μπορεί…

από την Μάρθα Πατλάκουτζα.   Κάπου, κάποτε ζούσε μια ψυχή. Όπως όλες οι ψυχές είχε όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες μα κυρίως πείσμα και πίστη πως θα νικούσε κάθε δαίμονα που θα της έκοβε την πορεία. Έτσι, στην αρχή διστακτικά κι έπειτα με μεγαλύτερο θάρρος πήρε τις λέξεις και τις έκαμε φτερά….

από την Μάρθα Πατλάκουτζα   Κι αν η ζωή είναι μια αλληλουχία εποχών εσύ σε ποια επιλέγεις να ζεις;  Στην πιο αγαπητή ή στην πιο μισητή;    Τι βαστά άραγε η ψυχή σου; Ένα ατέλειωτο καλοκαίρι ή μια βαρυχειμωνιά δίχως φως κι ελπίδα; Και ποιος σου είπε πως η ζωή…

από τη Μάρθα Πατλάκουτζα   Ποιο είναι το στοίχημα σου με τη ζωή; Εύκολο ακούγεται. Είναι όμως; Ίσως, να μην το σκέφτεσαι ακριβώς με αυτόν τον τρόπο. Ίσως, να προτιμάς την ασφάλεια της άγνοιας, την ηδονική παρακμή του βολέματος. Γιατί ξέρεις πως αν το σκαλίσεις, θα έρθεις αντιμέτωπος με το…

από την Μάρθα Πατλάκουτζα   Περπατώντας στους στολισμένους δρόμους μιας πόλης που συνήθιζα να επισκέπτομαι την τελευταία δεκαετία κάθε Χριστούγεννα έκανα ποικίλους συνειρμούς. Κάθε φορά την ίδια χρονική στιγμή έκανα τον απολογισμό της χρονιάς που είχε περάσει. Μα ότι κι αν είχε συμβεί πάντα το ταξίδι εκείνο σηματοδοτούσε το τέλος…

από την Μάρθα Πατλάκουτζα. Ασπρόμαυρη η φωτογραφία, ασπρόμαυρες οι αναμνήσεις από κάποια Χριστούγεννα που μοιάζουν σαν υπήρξαν μια ζωή πριν. Δύο μικρά κοριτσάκια, ένα ξανθό κι ένα μελαχρινό την κοιτούν πλάι σε ένα κακάσχημο φτωχικό χριστουγεννιάτικο δέντρο από πλαστικό. Μάτια υγρά, θλιμμένα. Ξεθωριασμένη η αιτία της λύπης. Σκαλίζει στο σεντούκι…